matka z domu kalinowska

Agnieszka próbuje mediować konflikt, ale podejrzenia zrzuca na karb związanego z ciążą przewrażliwienia Martyny. Naoczny świadek zbrodni. Mimo ustaleń z mężem, że nie będzie już grzebała w przeszłości, dziennikarka jedzie do żony Marczaka, aby przekazać list jego córce. Nie dostaje na to zgody. Kiedy przypadkowo spotyka Katalog do pobrania w pliku: Katalog cz. I, do s. 214. Dąbrowski Kozłowski Chojnowski Kamiński Brzoza Chojka Gałązka Jankowski Szymański Zieliński Żelazny Modzelewski Wądołowski Kowalewski Grzymała Jemielity Kołakowski Cholewicki Makowski Malinowski Chrzanowski Korytkowski Wiśniewski Karwowski Sokołowski Piotrowski Borawski Mieczkowski Matejkowski Cwalina Rutkowski Kalinowski Edyta Kalinowska poleca we czwartek Dwunastoletnia Marianna jest półsierotą. Jej tata zginął w wypadku, a mama musiała wyjechać do pracy za granicę, żył 4 lata; urodził się 138 lat temu, a zmarł 134 lata temu (na dzień 03.01.2022); jego matka miała 33 lata, a ojciec 32 Marianna Kalinowska. 3. Agnieszka Buchla z domu Kalinowska †, rodzice: Franciszek Kalinowski i Marianna Włodarska genealogia.mrog.org Strona główna • Nawigacja • Wyszukiwarka • Oznaczenia graficzne • Formularz kontaktowy • E-mail • Zasady korzystania Application Of Single Phase Induction Motor. Męcinka i człowiek, który mieszka w domu z wielbłądem. Mam nosa do wyszukiwania takich perełek. Podróżując po miejscach mojego dzieciństwa, trafiłam do Męcinki. Cechą charakterystyczną gminy są liczne kapliczki, krzyże. Prezentowana tu kapliczka z Jezusem w koronie cierniowej wkomponowana jest w ścianę budynku pochodzącego z XIX w., a wyrzeźbił ją mieszkaniec tego domu. Niezwykły to dłuto chwycił 20 lat temu, zdegustowany cudzymi rzeźbami, na których papież wydawał się zupełnie niepodobny do papieża. Pomyślał, że sam by to lepiej zrobił i przeczucie go nie myliło. Od tej pory wykonał dziesiątki rzeźb w drewnie, kamieniu i cemencie. Święty Józef i Matka Boska z dzieciątkiem na ręku stoją gdzieś w Bawarii. Ducha Gór i inne figury można spotkać w okolicach Pomocnego, Strzelina, Paszowic, Męcinki, Jawora. W Boże Narodzenie Zdzisław Nowak rzeźbiarz amator wystawia przed dom Matkę Boską, Jezuska, świętego Józefa, pasterzy i trzodę – wszystko naturalnej wielkości i wszystko własnoręcznie wyrzeźbione.– Od pługa się oderwałem i rzeźbię – uśmiecha się Zdzisław Nowak. Gospodarstwo rolne właśnie przekazał córce. Niezwykły to pasjonat. Wystarczy odrobina chęci, mała inicjatywa i może być tak, jak u Zdzisława Nowaka, rzeźbiarza z Męcinki, który zorganizował plener rzeźbiarsko-malarski połączony z wystawą prac uczestników. W wydarzeniu tym mógł wziąć udział każdy, kto chciał spróbować swych sił przy dłucie lub pędzlu. Liczne plenery rzeźbiarskie odbywają się przed domem pana Zdzisława Nowaka. Specjalnie na tę okazję wyremontował przyczepę kempingową, tworząc zaplecze dla rzeźbiarzy. Większość wydatków związanych z wydarzeniem pokrył z własnej kieszeni, ale wspomogli go też jak tu nie kochać i promować rodzimych twórców?Więcej o tym niezwykłym artyście pasjonacie można przeczytać tu W niedzielę, 19 stycznia 2020 r., w godzinach porannych, w Domu Macierzystym Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego w Myśliborzu zmarła nagle Siostra Maria Kalinowska, wieloletnia Przełożona Generalna Zgromadzenia, w ostatnich latach Przełożona Wspólnoty Sióstr z kaplicy przy ul. Poleskiej w Białymstoku. Do Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego wstąpiła w 1974 r. W latach 1994-2013 była Przełożoną Generalną. Od 2013 r. była Przełożoną Domu zakonnego przy ul. Poleskiej w Siostra Maria Kalinowska ZSJMSzczególny wkład i zaangażowanie wniosła w prace procesu beatyfikacyjnego i uroczystości wyniesienia na ołtarze ks. Michała Sopoćki 28 września 2008 także: Uroczystości pogrzebowe śp. bp. Stanisława Stefanka. Zostanie pochowany w katedrzeUroczystości pogrzebowe odbędą się w Myśliborzu we środę, 22 stycznia o godz. św. w intencji śp. Matki Marii Kalinowskiej będą sprawowane w kaplicy przy ul. Poleskiej:22 stycznia o godz. pod przewodnictwem Bp. Henryka Ciereszki,25 stycznia, o godz. pod przewodnictwem Abp. Seniora Edwarda Ozorowskiego,15 lutego o godz. pod przewodnictwem Abp. Tadeusza Wojdy, Metropolity ofertyMateriały promocyjne partnera Marianna urodziła się w piątek 1 lutego 1867 r. w Strojcu, obecnie POL‑OP, natomiast na pewno żyła jeszcze ok. 1903 r. ochrzczona w sobotę 2 lutego 1867 r. (kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Praszce, Praszka, obecnie POL‑OP); jej rodzicami chrzestnymi byli Franciszek Włodarski i Marianna Pilawkaostatnio zamieszkała w Skotnicy, obecnie POL‑OPByła matką chrzestną dla następujących osób: Ignacy Kalinowskiurodziła się 155 lat i 2 miesiące temu (na dzień jej matka miała 28 lat, a ojciec 33 lata w chwili jej narodzin; Marianna miała 47 lat, gdy zmarła jej matka a 45 lat, gdy zmarł jej ojciec Notatki {#1} Widzisz swoją krewną na tym drzewie genealogicznym? Skontaktuj się ze mną, jesteśmy kuzynami! {#2} Marianna nosiła takie samo imię jak jej prababcia Marianna Zagrodnik. {#3} Marianna nosiła takie samo imię jak jej 2×prababcia Marianna Kokot. {#4} Marianna nosiła takie samo imię jak jej 2×prababcia Marianna Morawiak. {#5} Zobacz też rozpowszechnienie nazwiska „Kalinowska” 2002 (Polska). {#6} Zobacz też etymologia nazwiska Kalinowska. {#7} Marianna należała do rodu Duda (protoplasta: Andrzej Duda). {#8} Należała do rodu Kalinowski (protoplasta: Tomasz Kalinowski). {#9} Należała do rodu Kokot (protoplasta: Kokot). {#10} Należała do rodu Kościelny (protoplasta: Maciej Kościelny). {#11} Należała do rodu Krzemiński (protoplasta: Kazimierz Krzemiński). {#12} Należała do rodu Łysy (protoplasta: Jakub Łysy). {#13} Należała do rodu Morawiak (protoplasta: Balcer Morawiak). {#14} Należała do rodu Nowacki (protoplasta: Ignacy Nowacki). {#15} Należała do rodu Zagrodnik (protoplasta: Wojciech Zagrodnik). {#16} Należała do rodu Zagrodnik (protoplasta: ……… Zagrodnik). Źródła {#1} Akt urodzenia Marianny Kalinowskiej (MR04739). Akta urodzeń, małżeństw i zgonów stanu cywilnego parafii rzymskokatolickiej w Praszce 1867 (MR05284-136), parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Praszce; miejsce w źródle: 22/1867; przechowuje: Archiwum Państwowe w Łodzi, miejsce w repozytorium: PL/39/1635/0/-/136 SzwA jedn. 25460730 odpis: Wrocław, Centrum Historii Rodziny we Wrocławiu, mikrofilm FHL 768053 rozdziały 5-9 DGS 8027939 (ASC Praszka 1866-1870) {#2} Akt małżeństwa Tomasza Pilaka i Marianny Kalinowskiej █ (MR05820). Księga aktów stanu cywilnego parafii rzymskokatolickiej w Praszce z roku 1899 (MR05283-087), parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Praszce; miejsce w źródle: 40/1899; przechowuje: Archiwum Państwowe w Częstochowie, miejsce w repozytorium: PL/8/266/0/-/87 SzwA jedn. 27015679 40 SkotnicaAkt zawarcia małżeństwa sporządzono w miejscowości Praszka piątego/siedemnastego kwietnia, w tysiąc osiemset dziewięćdziesiątym dziewiątym roku o godzinie dziesiątej rano. Oświadczamy, że w obecności świadków Antoniego Kowalczyka, mającego lat dwadzieścia dziewięć, robotnika, i Józefa Szewczyka, mającego lat dwadzieścia osiem, rolnik, oboje zamieszkali we wsi Skotnica, zawarto związek małżeński w obrządku religijnym między Tomaszem Pilakiem, mającym trzydzieści pięć lat, wdowcem po Mariannie z domu Wróbel (zmarła w Skotnicy dwudziestego siódmego stycznia/ósmego lutego w tym roku), pracującym i zamieszkałym w Skotnicy, synem św. pamięci Mateusza i żyjącej Marianny z domu Zagrodnik, po mężu Pilak – rolników, a Marianną Kalinowską, mającą trzydzieści dwa lata, pracującą i zamieszkałą z rodzicami w Skotnicy, urodzona we wsi Strojec, tutejsza parafianka, córka żyjących Michała i Petronelli z domu Kokot po mężu Kalinowska – nadal pracujących. Zawarcie związku małżeńskiego poprzedziły zapowiedzi w miejscowym kościele parafialnym dwudziestego pierwszego marca/drugiego kwietnia – dwudziestego ósmego marca/dziewiątego kwietnia, i czwartego kwietnia/szesnastego kwietnia tego roku. Małżonkowie oświadczyli, że nie zawarli umowy małżeńskiej między sobą. Ślubu kościelnego udzielił im Ksiądz Wojciech Rusin, proboszcz :Praszka-parafia-WNMP@@parafii@ Praskiej. Niniejszy akt został odczytany (niepiśmiennym) nowożeńcom i świadkom i zapis został przez nas podpisany. odpis: Częstochowa, Archiwum Państwowe w Częstochowie; tłumaczenie: »» Joanna Przyłucka Linia czasu 1790180018101820183018401850186018701880189019001910192019301940----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- dziadek po mieczu: Jan Kalinowski (1799-1848) |------------------------/-----------------------| babcia po mieczu: Zofia Kalinowska z domu Zagrodnik (1807-1848) |----------------/-----------------------| dziadek po kądzieli: Jakub Kokot (1814-?) |------------------/---------------/-----/---------------/--------~ babcia po kądzieli: Julianna Kokot z domu Morawiak (1815-1848) |-----------------/--------------| ojciec: Michał Kalinowski (1833-1912) |--------------------------/---------------------------------------------------| matka: Petronela Kalinowska z domu Kokot (1838-1915) |---------------------/------------------------------------------------------| brat: Michał Kalinowski (1862-1938) |----------------------/----------------------------------------------------| Marianna Pilak z domu Kalinowska (1867-?) |-------------------------------/---~ brat: Ludwik Kalinowski (1869-1944) |-------------------------/------------------------------------------------| brat: Adam Kalinowski (1871-1873) |-| siostra: Katarzyna Kalinowska (1874-1876) |-| brat: Wawrzyniec Kalinowski (1877-?) |-----------------------------/~ mąż: Tomasz Pilak (1864-?) |----------------------------------/ teść: Mateusz Pilak (1827-?) |--------------------/--------------------------------------------------~ teściowa: Marianna Zagrodnik (1828-?) |-------------------/--------------------------------------------------~ Lista przodków MariannaKalinowska MichałKalinowski PetronelaKokot JanKalinowski ZofiaZagrodnik JakubKokot JuliannaMorawiak TomaszKalinowski PetronelaKościelna PawełZagrodnik MariannaRespond AdamKokot ŁucjaDudek MateuszMorawiak FranciszkaWicher JakubŁysy EwaOkos MaciejKościelny KatarzynaKościelna BartłomiejZagrodnik JustynaKrzemińska AndrzejKokot MariannaKukuł TomaszDuda KatarzynaBartkowska WalentyMorawiak MariannaZagrodnik IgnacyNowacki GertrudaWicher KazimierzKrzemiński Krzemińska Kokot AndrzejDuda ZofiaDuda BalcerMorawiak Zagrodnik I pokolenie: II pokolenie – rodzice: III pokolenie – dziadkowie: IV pokolenie – pradziadkowie: V pokolenie – pra×2dziadkowie: VI pokolenie – pra×3dziadkowie: Album multimedialny Lista zdarzeń (6) Rekordy linkujące Identyfikator rekordu: MR04738 Ostatnie zmiany: Zaproponuj zmiany Довірене джерело інформації для мільйонів людей в усьому світі Довірене джерело інформації для мільйонів людей в усьому світі Історичні записи і сімейні дерева, пов'язані з Matka можуть включати в себе фотографії, оригінальні документи, історію родини, родичів, конкретні дати, місця і повні імена. Родинні дерева MyHeritage Ellis Island and Other New York Passenger Lists, 1820-1957 Переглянути всі записи Родинні дерева MyHeritage Matka Marianna Łukaszewska (Kalinowska), 1879 - 1969 Matka Marianna Łukaszewska (Kalinowska) 1879 1969 Matka Marianna Łukaszewska (Kalinowska) was born день місяць 1879. Matka married Ojciec Jan Łukaszewski в 1902, у віці 22. Ojciec was born в 1875. У них було 3 дітей: Matka Genowefa Olszewska (Łukaszewska) і 2 other children . Matka спочила вічним сном день місяць 1969, у віці 89. Matka Magdalena Niebieszczańska (Kalinowska) Matka Magdalena Niebieszczańska (Kalinowska) Matka Magdalena Niebieszczańska (Kalinowska) married Juliusz Niebieszczański . Juliusz was born в 1919. У них була одна дитина. Matka спочила вічним сном. Пошук‎ > Kalinowska‎ > Matka Kalinowska Не знайшли людину, яку шукали? Шукайте в нашій базі даних з 10 мільярдами історичних записів. Шукайте в нашій базі даних з мільярдами записів Katarzyna po raz pierwszy pomyślała o tym, kiedy dowiedziała się, że jest w ciąży. Jolka postanowiła to zrobić, kiedy była skrajnie zmęczona wiecznym kombinowaniem. Ewa nie miała skrupułów i zrobiła to, gdy tylko nadarzyła się okazja. Chociaż nie mówisz o tym głośno, Ty też masz czasem ochotę TO zrobić. Uciec. Schować się przed światem, rodziną, przed swoimi dziećmi. Bo przecież każda z nas ma czasem dość. Wychodzisz więc na kawę do przyjaciółki, na samotne zakupy, na fitness – tylko po to, by mieć czas wyłącznie dla siebie. Nie to, że nie kochasz swoich dzieci, ale zwyczajnie masz ich czasem dość. Skrajne zmęczenie, brak wsparcia, ciężkie dzieciństwo czy inne priorytety – właśnie z tym moje bohaterki zmagają się od lat. Ucieczka od odpowiedzialności Katarzyna miała niecałe 9 miesięcy, kiedy matka porzuciła ją i jej tatę. Zajmowała się nią głównie babcia, która krótko po jej ósmych urodzinach zmarła. W tym właśnie momencie jakikolwiek „obraz rodziny” przestał dla niej istnieć. – Gdy byłam nastolatką poznałam świetnego chłopaka. Tak mi się wtedy wydawało. Totalny zawrót głowy… Zamiast do szkoły, chodziłam z nim na wagary – absolutne szaleństwo, świat poza nim nie istniał. Ale nie byłam głupia, więc pilnowałam antykoncepcji – po dwóch latach znajomości, zmartwiona brakiem miesiączki, zrobiła test ciążowy. Pokazał dwie kreski. A przecież dopiero skończyła 18 lat. – Świat mi się zawalił… On od początku mówił otwarcie, że nie chce bawić się w tatusia. Padały propozycje przerwania ciąży. Nie byłam przekonana. Później powiedział: „zostaw w szpitalu”. Jednak nie to przerażało mnie najbardziej. Najgorsze było przede mną. Musiałam powiedzieć o ciąży ojcu. Rozmowa była krótka, trudna i bolesna. Tata słał pod moim adresem najgorsze epitety. Doszło nawet do rękoczynów. Uciekłam z domu, bo mój ojciec od zawsze miał „ciężką rękę” i wiedziałam, że na tym jednym razie się nie skończy. Mój „cudowny” chłopak też się odwrócił. Powiedział, że dopóki nie urodzę i nie oddam dziecka, on ze mną nie będzie. Nagle zostałam zupełnie sama, bez dachu nad głową i z dzieckiem w brzuchu… – wspomina. Pomogła jej ciocia i pozwoliła u siebie tymczasowo zamieszkać. Miesiące mijały, ciąża się rozwijała i była coraz bardziej widoczna. – Ciocia pytała: co zrobię? Jak dam na imię? Nie byłam w stanie odpowiadać na te pytania, bo od samego początku wiedziałam, że ze szpitala wrócę sama… Było mi cholernie ciężko przez te 9 miesięcy, bo walczyłam z jednej strony z presją, z drugiej z instynktem macierzyńskim, który, czy tego chciałam czy nie, rozwijał się we mnie coraz bardziej. Starałam się izolować swoje uczucia i emocje. Praktycznie cała rodzina była zgodna w tym, żebym oddała dziecko – mówi Katarzyna. – Zaczął się poród. Ciężki, trudny. Nie byłam psychicznie przygotowana na to, co się działo. Po porodzie ja i dziecko zostaliśmy rozdzieleni. Byliśmy w dwóch różnych częściach bloku. Pielęgniarki wiedziały, lekarze również. Jeszcze w dniu porodu podpisałam dokumenty dotyczące pozostawienia dziecka w szpitalu. Odbyłam nawet kilkugodzinną rozmowę z panią psycholog. Pierwszą osobą, której mogłam otwarcie powiedzieć, co tak naprawdę czuję… – wewnętrzna walka Katarzyny trwała. Nie mogła spać, nie mogła jeść i ciągle płakała. Minęła druga doba po porodzie, więc mogła wrócić do domu. – Kiedy pakowałam swoje rzeczy, dostałam wiadomość sms od cioci: „Spróbuj dziecko wychować. Oddać zawsze zdążysz, jeśli macierzyństwo Cię przerośnie. Ale najpierw spróbuj. Ile będę mogła, tyle Ci pomogę”. Ta wiadomość zmieniła w moim życiu wszystko. Ktoś w końcu uwierzył. Ktoś w końcu powiedział „SPRÓBUJ” zamiast „ODDAJ” – poprosiła o przyniesienie dziecka i natychmiast podarła dokumenty, które wcześniej podpisywała. – Zdecydowałam się na samotne macierzyństwo. Dziś mam 30 lat i patrząc z perspektywy czasu na swoją decyzję, wiem, że bardzo żałowałabym, gdybym postąpiła inaczej. Wciąż mam wyrzuty sumienia, że w ogóle myślałam o tym, by porzucić moje maleństwo. Jednak moje przeżycia nauczyły jednego: by nie oceniać ludzi na podstawie ich wyborów i decyzji, bo każdy człowiek ma zupełnie inny bagaż doświadczeń i scenariusz – dodaje. Ucieczka od stereotypów Jolka jest młodą i atrakcyjną dziewczyną. Mówi o sobie – przede wszystkim kobieta, handlowiec, przyjaciółka, córka, siostra, matka. W takiej kolejności. Sama wychowuje prawie 4-letniego syna. – Ja w ogóle nie chciałam mieć dzieci. Świadoma bezdzietność. Jakiś rok przed ciążą dowiedziałam się, że ze względu na różne przypadłości, typu zrosty na jajowodach, policystyczne jajniki, itp. raczej naturalnie w ciążę nie zajdę. Więc się nie przejmowałam. I przez to któregoś wieczoru uznałam, że skoro nie mogę mieć naturalnie dzieci, to nic się przecież takiego nie stanie. No i dziś mam Stacha – mówi. Kiedy dowiedziała się, że jest w ciąży, była przerażona. Nie wierzyła w to, co się dzieje. Czuła się jak zdrajca, bo jej siostra, z którą do tej pory była bardzo blisko, jest bezpłodna i ma adoptowane dzieci. Myślała nawet o aborcji, ale na pierwszym USG usłyszała bicie serca. – I już nie mogłam. Postanowiłam urodzić – dodaje. – Miałam kawalerkę na drugim końcu miasta, z dala od mojej rodziny. Wiedziałam, że z dzieckiem sama sobie nie poradzę. Miałam też trochę problemów zdrowotnych. Lekarz prawie całą ciążę powtarzał, żebym się nie przyzwyczajała – przypomina sobie Jolka. Nie mogła liczyć na wsparcie ze strony partnera. – Relacja z nim zawsze była mocno skomplikowana, a ja miałam w ciąży budyń zamiast mózgu. W 3. miesiącu ciąży częściowo wyszły skrzętnie ukrywane grzechy i grzeszki ojca mojego dziecka. Wtedy postanowiłam, że to będzie samodzielne macierzyństwo. W sumie on swoim zachowaniem bardzo ułatwił mi decyzję – wyznaje. Jedyną osobą, na którą mogła przynajmniej częściowo liczyć, była jej mama. – Obiecywała mi pomoc. Ale już wtedy pojawiło się jej klasyczne dogadywanie, które z czasem tylko narastało. Zaczęło się od strofowania: „nie gładź tak tego brzucha przy Sandrze, bo jej przykro” – opowiada Jolka. Później były rady, które tylko pogorszyły całą sytuację. – Nawet w momencie, kiedy powychodziły na jaw różne złe informacje o ojcu mojego dziecka, a ja chciałam go od razu rzucić, mama przekonywała, że jeszcze mi się przyda. Najgłupsza rada. Gdybym posłuchała siebie, byłoby mi dużo lżej – Jolka wciąż miała nadzieję i chciała, żeby jej mama się nie myliła. Że warto dać mu jeszcze szansę. – Już w ciąży tak naprawdę byłam sama. A przez tę nadzieję pozwoliłam być mu blisko. Za blisko. On nie uznał Stasia. Ja nie naciskałam. Mimo że nie byliśmy już parą, czasami sypialiśmy ze sobą. W sumie to tylko w seksie się sprawdzał – kwituje. Pierwszy raz uderzył ją 4 miesiące po porodzie. – Wyjechał do Anglii. Wrócił na święta. Przepraszał. Chciał mieć kontakt z synem. Niedługo potem uderzył mnie znowu. To człowiek z chorą psychiką. Wmawiał sobie, że jak jemu nie chcę dać, to pewnie z każdym innym chodzę do łóżka. Krzyczał, wyzywał od najgorszych. Z resztą nie pierwszy raz. Później uderzył w bark. Odchyliłam się i tylko dzięki temu nie dostałam w twarz. Nachodził mnie. Miarka się przebrała, kiedy porwał Staśka od mojej mamy z domu. Złapali go chyba po godzinie. Okazało się, że to nie były jego pierwsze problemy z prawem. Odsiedział pół roku za alimenty. Tego też dowiedziałam się później. Ojciec mojego dziecka jest patologiczny. Wstydzę się tego – mówi Jolka. Chociaż mama jest dla niej właściwie jedynym wsparciem, wpędza ją w nieustanne kompleksy. – Mówi mi, że cierpliwość bierze się z miłości. A ja nie mam w sobie cierpliwości. Czuję się często przez to jakbym nie kochała swojego synka. Wstydzę się mówić o moich złych uczuciach. Ludzie tego nie rozumieją. Te szkodliwe stereotypy: jak matka to już nie człowiek. Nie kobieta. Nie obywatel, który chciałby się społecznie udzielać. Ja nie spełniam się w macierzyństwie. Kiedyś w pracy mało mnie nie zżarły, bo powiedziałam, że mój syn nie jest sensem mojego życia. Chcę żyć, a nie być tylko żywicielką. Ona też tego nie rozumie. Z resztą z mamą relacja jest od zawsze bardzo trudna. Siostra od 4 lat dwa razy została mi dzieckiem. Mama zostaje, ale marudzi. Czasami mam wrażenie, że mama pomaga mi na pokaz. Może jestem niesprawiedliwa, ale tak właśnie czuję – opowiada. Pracuje w handlu od 6 lat. Stabilność finansowa jest dla niej bardzo ważna. – Najgorsze jest to, że moja matka i siostra nie bardzo rozumieją, że miłością do syna kredytu i czynszu nie opłacę. Kiedy zaczęło się robić krucho z pieniędzmi, postanowiłam wyjechać. Sama bez dziecka. Byłam zmęczona ciągłym kombinowaniem w kwestiach finansowych. A poza tym, jestem osobą, która lubi być sama. Czasami muszę. Mam dni, że każdy dotyk doprowadza mnie do wrzenia, a Młody jest tulasek i tulę to, żeby nie rósł w kompleksach odrzucenia, bo i tak mam już poczucie winy za brak ojca – tłumaczy Jolka. Ostatecznie nigdzie nie wyjechała. Żal było jej dziecka. Przyznaje jednak, że niekiedy dostaje furii i żałuje, że go urodziła. – Czasami w dzikiej awanturze potrafię wykrzyczeć mamie, żeby go sobie zabrała. Że będę jej płaciła alimenty. Bo ja już nie mam siły być matką. Krzyczę, że oddam go dawcy – wyznaje. Ale za bardzo go kocha, by zostawić. Ucieczka przed problemami Ewa jest po 40. Od blisko 10 lat wyjeżdża do pracy za granicę. Jej męża opisać można spokojnie mianem słomianego wdowca. – Takie mamy czasy. Dla ludzi z zawodowym wykształceniem, w takiej małej wiosce jak moja, zwyczajnie nie ma pracy. Co miałam siedzieć na tyłku jak reszta i zasiłek pobierać? Ja nie z tych. Tym bardziej, że ktoś musi na dom zapracować – opowiada Ewa. Na męża w tej materii liczyć nie mogła. Z rentą inwalidzką, alkoholik, nierób. W domu mieszka jeszcze jej ojciec i nastoletni syn. Trzech chłopa i ona jedna. – Po raz pierwszy wyjechałam do Holandii na truskawki. Koleżanka mnie namówiła, wszyscy wyjeżdżali. Ciężka praca, ale kasa sensowna. A pieniędzy było trzeba. Nie było mnie w domu kilka tygodni. Czasem zjeżdżałam na weekend, ale sporadycznie, bo to kosztowało, a chciałam zarobić jak najwięcej, żeby i na zimę nam starczyło na życie. I tak co roku – mówi. Nawet nie zauważyła, kiedy zaczęła wyjeżdżać na dłużej. Po pewnym czasie właściwie przeprowadziła się pod Amsterdam, a do Polski przyjeżdżała tylko na święta, żeby zostawić trochę pieniędzy. Ojciec zaczął chorować. Mąż niby zajmował się domem i synem, ale też coraz bardziej podupadał na zdrowiu, szczególnie psychicznym. Syn przestał się do niej odzywać. Nie chce utrzymywać kontaktu z matką. – Nie zrozum mnie źle, ale ja chyba tego potrzebowałam. Odciąć się, uciec z tamtego miejsca, które mnie tylko dobijało i przytłaczało. Ja nie mogłam tam oddychać. Dusiłam się. Nie to, co tu. Tu jestem wolna. Nie muszę zabiegać o dom, podstawiać obiadów pod nos i martwić się o niezapłacone rachunki. Nie mam wyrzutów sumienia. Moje dziecko jest już pełnoletnie. Nie potrzebuje mnie. Wspieram ich finansowo, chociaż właściwie mnie już tam nie ma. Ale pomagam na swój sposób – tłumaczy Ewa. Powroty? Dziś Ewa prowadzi zupełnie inne życie. Na poziomie. Ma nowego partnera i plany na przyszłość. Nie utrzymuje kontaktu z rodziną w Polsce. Nawet już nie przyjeżdża. – Dawid [syn, przyp. red.] jeszcze tego nie rozumie i dlatego się na mnie wścieka. Może kiedyś spojrzy na to wszystko z innej perspektywy. Kiedy założy swoją rodzinę i będzie miał dzieciaki do wykarmienia. Może wtedy przejrzy na oczy i zrozumie, jak czasem jest ciężko. Szczególnie, gdy znikąd nie ma się wsparcia. Jolka przyznaje, że ciągle męczy ją jedna myśl. – Wiesz, czasami mam takie przekonanie, że mój syn będzie miał przeze mnie fatalne życie. Że byłby szczęśliwy, gdybym się usunęła, uciekła, wyjechała. Takie mam natręctwo – mówi Ewa. Katarzyna spotkała swoją mamę dwa lata temu. Powiedziała jej, że cieszy się, że nie uciekła od odpowiedzialności, że nie popełniła tego błędu, co ona. – Powiedziałam jej też, że jest mi jej żal, bo bardzo wiele w swoim życiu straciła. Imiona bohaterek i ich rodzin zostały zmienione.

matka z domu kalinowska